Oysa bir tebessüm, bir gülüş, birazda anlamak yeterdi.
Tutamıyoruz zamanı. Günler öyle hızlı geçiyor ki, dünü hatırlamak bile kolay olmuyor. Ben ise kendimce yetişmeye çalışıyorum hayata. Anlamaya, öğrenmeye, bilmeye çabalıyorum. Günlerime hatta saatlerime bile anlamlar katmayı dert ediniyorum kendime. Gençliğim bana yardım eder, güç olur, direnç olur sanıyorum. Hayallerim, umutlarım hep taze ve yıldırmaz beni diyorum.
Fakat kendime böyle derken, başka insanları tanıyınca kursağımda kalıyor her şeyim. Gazeteleri okuyorum; eşini öldüren kocalar...
Televizyon seyrediyorum; birbirine küfreden insanlar...
Sokakta yürüyorum; ruhunu kaybetmiş binler...
Okula gidiyorum; hayattan bezmiş hocalar, öğrenciler...
Dünyaya bakıyorum geniş pencereden; açlık, ölüm, sefalet, acı...
Ülkeme bakıyorum öyle çok değil ucundan; kin, nefret, ayrım, öfke ve boş vermişlik...
Sevgilere bakıyorum; üç günlük ve hep bir çıkar uğruna...
Dostluklar ise; en acısı da bu zaten, onlar hepten yok olmuş...
Oysa çok zor değil ki güzel olmak. Sevmek sevilmek ne kolay. İnsanlarla geçinmek, dünyanın en basit şeyi oysa...
Biraz güzel bakmak çok mu zor?
Biraz anlamak, anlamaya çalışmak...
Neden kabul edemeyiz birbirimizi? Farklı dinlerimiz olabilir. Farklı ırklardan gelmiş, farkı renklerimiz bile olabilir. Farklı topraklarda yetişmiş, farklı şeylere sahip olabiliriz. Farklı düşünebiliriz en basiti.
Ama bir ortak noktamız yok mu? Var!
Hepimizin insanlığı var. Bütün farklılıklarımızı birleştirip yok sayacak en güçlü benzerliğimiz bu bizim. Hepimizin var oluşu ve var olma sebebi tek. İnsanlık!!!
Fakat biz insanlığımızı hiç hatırlamaz olmuşuz. Duygularımızın yerini para almış. Aşkımızın yerini rekabet, gülüşümüzün yerini, öfke dolu bakışlar... Saf insanlardık, toprak işler alın teri döker, gülüş ve sevgi biçerdik. Taşla, tahtayla oynar, çocukluk geçirirdik. Göz yaşımız herkesin derdine akardı. Acı yarıştırmaz, kin nedir bilmezdik.
İşte öyleyken böyle olduk.
Güzelliklerimizden olduk. Aşkımızdan, sevgimizden olduk. En değerli duygularımızdan olduk.
En acısı ne biliyor musunuz?
En acısı, insanlığımızdan olduk.
Tutamıyoruz zamanı. Günler öyle hızlı geçiyor ki, dünü hatırlamak bile kolay olmuyor. Ben ise kendimce yetişmeye çalışıyorum hayata. Anlamaya, öğrenmeye, bilmeye çabalıyorum. Günlerime hatta saatlerime bile anlamlar katmayı dert ediniyorum kendime. Gençliğim bana yardım eder, güç olur, direnç olur sanıyorum. Hayallerim, umutlarım hep taze ve yıldırmaz beni diyorum.
Fakat kendime böyle derken, başka insanları tanıyınca kursağımda kalıyor her şeyim. Gazeteleri okuyorum; eşini öldüren kocalar...
Televizyon seyrediyorum; birbirine küfreden insanlar...
Sokakta yürüyorum; ruhunu kaybetmiş binler...
Okula gidiyorum; hayattan bezmiş hocalar, öğrenciler...
Dünyaya bakıyorum geniş pencereden; açlık, ölüm, sefalet, acı...
Ülkeme bakıyorum öyle çok değil ucundan; kin, nefret, ayrım, öfke ve boş vermişlik...
Sevgilere bakıyorum; üç günlük ve hep bir çıkar uğruna...
Dostluklar ise; en acısı da bu zaten, onlar hepten yok olmuş...
Oysa çok zor değil ki güzel olmak. Sevmek sevilmek ne kolay. İnsanlarla geçinmek, dünyanın en basit şeyi oysa...
Biraz güzel bakmak çok mu zor?
Biraz anlamak, anlamaya çalışmak...
Neden kabul edemeyiz birbirimizi? Farklı dinlerimiz olabilir. Farklı ırklardan gelmiş, farkı renklerimiz bile olabilir. Farklı topraklarda yetişmiş, farklı şeylere sahip olabiliriz. Farklı düşünebiliriz en basiti.
Ama bir ortak noktamız yok mu? Var!
Hepimizin insanlığı var. Bütün farklılıklarımızı birleştirip yok sayacak en güçlü benzerliğimiz bu bizim. Hepimizin var oluşu ve var olma sebebi tek. İnsanlık!!!
Fakat biz insanlığımızı hiç hatırlamaz olmuşuz. Duygularımızın yerini para almış. Aşkımızın yerini rekabet, gülüşümüzün yerini, öfke dolu bakışlar... Saf insanlardık, toprak işler alın teri döker, gülüş ve sevgi biçerdik. Taşla, tahtayla oynar, çocukluk geçirirdik. Göz yaşımız herkesin derdine akardı. Acı yarıştırmaz, kin nedir bilmezdik.
İşte öyleyken böyle olduk.
Güzelliklerimizden olduk. Aşkımızdan, sevgimizden olduk. En değerli duygularımızdan olduk.
En acısı ne biliyor musunuz?
En acısı, insanlığımızdan olduk.
Yorumlar
Yorum Gönder